Η Προσωρινή Κυβέρνηση της Αυτόνομης Πολιτείας της Βορείου Ηπείρου,
ενώ συνεδριάζει στο ξενοδοχείο "Ωραία Βενετία" της Κέρκυρας.
Στη μέση ο Πρόεδρος Γεώργιος Χρηστάκη Ζωγράφος.
Η ανακωχή στον Αυτονομιακό Αγώνα
Μετά την ανακήρυξη της Αυτονομίας στις 17 Φεβρουαρίου 1914 στο Αργυρόκαστρο, η προέλαση των Αυτονομιακών Δυνάμεων σε όλους τους τομείς της Βορείου Ηπείρου, κατά τους επόμενους δύο μήνες, υποχρέωσε τη Διεθνή Επιτροπή Ελέγχου να αντιληφθεί ότι μόνο η ενεργός επέμβαση θα προλάμβανε την κατάρρευση του νεοσύστατου αλβανικού κράτους και την καταστροφή της «νότιας Αλβανίας», όπως αποκαλούσαν τη Βόρειο Ήπειρο.
Η βρετανική κυβέρνηση παράλληλα, που διατηρούσε την ισορροπία στις επιδιώξεις των Μεγάλων Δυνάμεων στην περιοχή, είχε πεισθεί από τις ψυχρές και αντικειμενικές εκθέσεις του πρεσβευτή της στην Αθήνα, ότι θα έπρεπε να γίνουν γρήγορα λογικές παραχωρήσεις στους Ηπειρώτες, ώστε να τερματισθεί η αντίσταση τους.
Η ιταλική κυβέρνηση επίσης, παρά τις απειλές που άφηνε έντεχνα να φθάνουν προς την Αθήνα, δεν επιθυμούσε την επέμβαση διεθνούς στρατού στην περιοχή. Πολύ περισσότερο βέβαια δεν ήταν πρόθυμη να στείλει ιταλικά στρατεύματα σε συνεργασία με την Αυστρία, επειδή κυρίως θεωρούσε ότι οι αυστριακές δυνάμεις, όπως και στην περίπτωση της Βοσνίας και της Ερζεγοβίνης, θα αποχωρούσαν πολύ δύσκολα. Για το λόγο αυτό παρακίνησε την αλβανική κυβέρνηση να προβεί στις απαραίτητες παραχωρήσεις με σκοπό την επίτευξη της ειρήνης στην περιοχή.
